Duruyordu, tam karşımdaydı. Öylece kalakaldım. Ne ona bir adım gidebildim ne de geriye doğru bir adım atabildim. Zordu, çok zordu. Gözlerimden akan vicdanımın eksik kalan parçalarıydı. Sustum. Sadece susarak anlattım derdimi. O kadar özlem kokuyordu ki şehir. Ben boğulurcasına nefes alıyorken o yalnızca gözlerini kaçırmakla meşguldü. Beni gördüğüne sevinmemiş gibiydi. Ya da ben öyle düşünüyordum. Koskoca 3 yıldı hasretliğimiz. Nasıl olurda bu kadar geçerdi zaman hiç anlayamamıştım. Zaman dursun istedim ilk defa. Bu asla tarif edemediğim bir duygu. Gerçekten dile kolaymış ben bunu işte bugün öğrendim. sonra gitti. Öyle bir bakış bırakarak gitti ki arkasından koşup ona sarılmayı o kadar çok istemiştim ki... anlatabildiğim kadarıyla buradayım. Sizinleyim. Anlamak için hissetmek gerek hemde iliklerine kadar hissetmek. Şayet gerçekten duygularımı hissettiyseniz, sizde benim aynada yansımam olabilirsiniz. Biraz içimi, yüreğimde olup biten feryadı haykırmak istedim. Yazmak güzeldir. Huzurdur.Yüreğimi bırakarak selamlıyorum hepinizi...
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.