Öncelikle sözlerime kitaptaki "Merhaba Beyaz Gemi, ben geldim!" alıntısı ile başlayacağım (ilk incelemem şimdiden hatam olursa kusura bakmayın). Ve bu incelemem çocuk üzerine olacak çünkü bu alıntı bana birden fazla anlam katıyor. Bu alıntı bir umut, saflık, temizlik, masumluk ve iyilik hepsini bir kerede düşünüp bir kerede tadabiliyorsunuz. Çocuk çocuktur. Bir isme, bir ırka, bir dine, bir millete, kişiliğe bürünmüş bir şeye bakmaksızın çocuktur. Yazarın da dediği gibi ona acımaktansa onu her şeyden önce anlamak gerekir. Ben o kayaları tank olarak, kurt olarak ve deve olarak gördüm. Bana yeni çanta alındı ve en yakın arkadaşım Mümin'nin aldığı çanta oldu. Balık olmak istedim. O güzel Beyaz gemiyi gördüm. Orozkul bağırdı ben kulaklarımı tıkadım hayal kurdum. Hayatımda ilk kez Maral gördüm. Maral ana öldü ben hasta oldum ağladım. O viski kokusu burnuma geldi ve kustum. En sonunda balık oldum yüzdüm ama kafam aynıydı :) O çocuk bendim belki de. Annesine babasına bakmaksızın bir an durup " Bu çocuğun annesi babası kim? nerede?" demeden. o en saf hali ile kaldı ben saf halimle okudum. Ve gördüm ki Çocuk Çocuktur. Çocuk biziz. Çocuk sensin. Çocuk benim. Bizim çocuğumuz ( bizim çocuğumuz diyorum çünkü her şeyden bağımsız saf bir şekilde gönüllere yerleşiyor.) onu bırakan babasına kavuşma umudunu, Orozkul' un kötülüklerini içten içe affetmesini, dedesine olan bağlılığını, hayal gücünü, okuma hevesini asla kaybetmedi. Bizimde asla kaybetmememiz dileği ile Kaybetmemeye devam etme dileği ile :)

Beyaz GemiCengiz Aytmatov · Ötüken Neşriyat · 201870,2bin okunma

·

6 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Şuleeey