Sen harika bir kitapsın. (Macondo halkı gibi bir gün uykusuzluk hastalığına yakalanıp da bir şeyleri unutmaya başlarsam senin ne kadar güzel bir kitap olduğunu hatırlamak için yazıyorum.)
😔😔😔
Düğün gününden bir hafta önce küçük gelin Remedios, gecenin yarısında içinden birşeyler çekip koparıyorlarmışgibi bir sancıyla patlayan suyun sıcaklığına batarak uyandı. Üç gün sonra da, karnında başlı kıçlı yatan ikizleriyle birlikte kan zehirlenmesinden göçtü gitti. Amaranta vicdan azabıyla kıvranıyordu. Rebeca'yı zehirlemek zorunda kalmasın diye korkunç bir olay olması için öylesine dua etmişti ki, Remedios'un ölümünden kendini suçlu tutuyordu. Onun yalvar yakar beklediği engel bu değildi. Remedios, eve sevinç getirmişti. İşliğe yakın bir odayı yeni çıktığı çocukluğundan kalma bebeklerle, oyuncaklarla süslemiş, kocasıyla buraya yerleşmişti. Cıvıl cıvıl neşesi, canlılığı, yatak odasının dört duvarını açmış, begonyalı taraçada bir sağlık yeli gibi eser olmuştu.
Albay Aureliano Buendia, otuziki silahlı ayaklanma düzenledi, hepsinde de yenildi. Onyedi ayrı kadından onyedi erkek çocuğu oldu ve en büyükleri otuzbeşine gelmeden, bir gecede onyedisi de öldürüldü. Kendisi ondört suikast girişiminden, yetmişüç pusudan ve bir idam mangasının elinden sağ çıktı.
Cumhurbaşkanının verdiği liyakat nişanını kabul etmedi. Devrimci güçlerin başkomutanlığına yükseldi, ünü bir sınırdan ötekine bütün ülkeyi tuttu, hükümetin en çok korktuğu kişi oldu ve hiçbir zaman resminin çekilmesine izin vermedi. Savaştan sonra kendisine ömür boyu bağlanılmak istenen aylığı kabul etmedi ve yaşlılık günlerinde bile ekmeğini Macondo'daki işliğinde yaptığı gümüş balıklarla kazandı. Her çarpışmada adamlarının önünde savaşa atıldığı halde, aldığı tek yara yine kendi eliyle oldu.
Crespi saatlerce bir köşeye çekilip saz çalıyordu. Bir gece de şarkı söyledi. Kanuna benzer sazın tellerinden çıkan ilahi ezgiler ve dünyada kimsenin böylesine sevemeyeceğine kanıt olabilecek yanık ses, bütün Macondo'yu ayağa kaldırdı. Köyün bütün ışıkları tek tek yandı da bir Amaranta'nınki yanmadı.
😔😔😔
Ermişler Yortusu günü olan iki Kasımda, Crespi'nin kardeşi dükkanı açtı. Bütün ışıklar yanıyordu. Bütün müzikli kutuların ağzı açıktı. Bütün saatler sonsuz bir saat baını çalıyordu. Ve bu çılgın müzik sesleri arasında, Pietro Crespi'yi dükkanın arkasında bileklerini
usturayla kesmi ve ellerini bir tas aselbende batırmış olarak buldu.
Şu ana kadar okuduğum kısımda en sevdiğim karakter Aureliano oldu.
Sonra Jose Arcadio Buendia'nın odasına girdiler, var güçleriyle sarstılar, kulağına avaz avaz seslendiler, burun deliklerine ayna tuttular, ama onu bir türlü uyandıramadılar. Çok geçmeden marangoz tabut için ölçü alırken, pencereden baktıklarında, minicik sarı çiçeklerin yağmur gibi indiğini gördüler. Çiçekler bütün gece süren suskun bir sağanakla köyün üzerine yağdı.
-Üzüldüğüm, beni öldürmeniz değil, çünkü kurşuna dizilmek bizim gibi insanlar için bir bakıma eceliyle ölmek sayılır. Gözlüğünü yatağın üzerine koydu. Saatiyle kösteğini çıkardı.
-Beni asıl üzen, diye sözünü sürdürdü, -askerlikten onca nefret ettikten, askerlerle onca çarpıştıktan ve onlar üzerine onca düşündükten sonra, sonunda senin de onlardan beter olman. Ve dünyada hiçbir ülkü bu denli alçalmaya değmez. Nişan yüzüğünü ve Kutsal Meryem madalyonunu çıkardı, onları da gözlüğüyle saatinin yanına koydu.
Sonra sözlerini tamamladı: Bu duruma geldikten sonra, son tarihimizin en despot ve kanlı diktatörü olmakla kalmaz, vicdanını susturmak için sevgili dostum Ursula'yı da kurşuna dizdirirsin.
Alnında külle çizilmiş haç işareti olan Aureliano Triste, kasabanın kıyısında Jose Arcadio Buendia'nın yaratıcı çılgınlığı arasında düşlediği buz fabrikasını kurdu.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.