Ben yazarı "Açlık" kitabıyla tanıdım.Bu kitabı onun gölgesinde kalsa da ben ikisini de çok sevdim.Pan tam klasiklere yaraşır akıcı, sade,nahif bir aşk romanı.Kitabın en sevdiğim bölümünü paylaşmaya karar verdim.Kısaltmak istedim ama her cümlesi o kadar içime işledi ki kırpacak tek bir cümle bulamadım.Kısa bir hikaye,uzun bir inceleme olacak. "Dört yanı duvarlarla örülmüş bir kuleye bir kız hapsedilmişti.Bir erkeği seviyordu.Neden mi sevdi? Bunu rüzgara,yıldızlara sor; hayatı yaratan Tanrı'ya sor! Çünkü bu gibi şeyleri bilse bilse o bilir.Erkek de kızın dostuydu,aşığıydı; ama zaman geçti,günlerden bir gün erkek bir başka kız gördü,görür görmez fikri değişti. Bir delikanlı nasıl severse,erkek ilk kızı öyle sevmişti.Onun için Tanrı'nın inayeti diyor,ona "Kumrum benim!" diye hitap ediyordu;bağrı ateşli ve dalgalıydı kızın.Erkek ona,"Kalbini bana ver!" dedi.Kız verdi.Erkek ona,"Senden bir şey rica edebilir miyim,sevgilim?" derdi.Kız kendinden geçmiş "Evet!" cevabını verirdi.Kız ona her şeyini verdi,erkek ona bir teşekkür bile etmedi. Erkek öteki kızı bir köle,bir deli,bir yoksul nasıl severse öyle sevdi.Neden mi sevdi? Bunu yollardaki tozlara,düşen yapraklara sor; hayatın esrarlı Tanrısına sor! Çünkü bu gibi şeyleri bilse bilse o bilir.Bu kız erkeğe hiçbir şey vermedi,hayır,hiçbir şey vermedi,ama erkek yine de ona teşekkür etti.Kız ona,"Huzurunu,aklını bana ver!" dedi.Erkek yalnız bir şeye,kızın kendi hayatını istememiş olmasına yerindi."

PanKnut Hamsun · Timaş Yayınları · 2021775 okunma

·

161 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.