Okuduğum ilk Çehov kitabı. Keşke daha önce tanışsaydım, çok sevdim!
Kitap, bir kasabadaki akıl hastanesinde doktor olan Andrey Yefimiç ile hastası İvan Dmitriç arasındaki felsefik sohbetleri ve düşünsel çatışmayı konu edinmiş.
İvan Dmitriç haksızlığa,adaletsizliğe karşı çıkan, insanlardan uzak duran, toplumdan -daha doğrusu toplumun duyarsızlığından- nefret eden bir bireydir. Doktor Yefimiç ise her gün yaşanan adaletsizlik ve köyü olaylara alışmış, duyarsız biridir.
İvan Dmitriç ile olan felsefi konuşmalardan sonra Andrey Yefimiç de sorgulamaya başlar ve içine düştüğü felsefi yanılgının farkına varır. Ama artık çok geçtir. Doktora da bu farklılıklardan ötürü ‘deli’ damgasını yapıştırırlar.
Toplumda bencil, duyarsız, haksızlıklara göz yuman, bana dokunmayan yılan bin yaşasın düşüncesinde o kadar insan var ki, artık haksızlık, adaletsizlik olduğunda buna karşı gelmeyi bırak görmek için bile bazen geç kalınabiliyor. İnsanlar duyarsızlığa o kadar alışmışlar ki tam tersini görünce hastalıklı ve anormal olarak adlandırılıyor.
Bu durum kitabın yazıldığı dönemde varmış, bugün yine var. Değiştirmek isteyenlere ne mutlu, hâlâ iyi insanlar varsa umut da var demektir.
