Çok okunan yazarların az bilinen, kıyıda köşede kalmış, saklı cevher misâli unutulmuş eserlerini bulup okumak lezzetine doyamamışımdır hep. Alman yazar, Hermann Karl Hesse’nin bir çok şiirleri, öyküleri ve denemelerinden ağaçlar üzerine kaleme aldıklarının derlendiği bu eser, aslında yazarın ruhunun kapılarını açıyor bize. Ve bu kapıdan girince okurun yemyeşil bir bahçeyle karşılaşması, kitabın adından anlaşılacağı üzere sürpriz olmasa gerek. İnsan dışı tüm varlıklara yoğun ilgisi olan bir çocukluk geçirmiş bir okur olarak, ruhuma benzer bir ruh bulmuş gibi hissettim. Zira bu dimdik, vakur, gururlu görünüşlü yeşil dostlarımıza hep yazarın gözüyle bakmış, kesilmiş bir ağaç gördüğümde yüreğimde aynı hüzünü hissetmişim meğer. Meğer benim gibi hisseden varmış. Hesse’nin dünyasında bir göknarla oturup sohbet edebilir, bir ardıça sırtınızı dayayabilirsiniz. Bir erguvan kokusuyla başınızı döndürür, bir akçaağaç size yaşlandığınızı hatırlatır belki. Bir çınar, bir söğüt, bir keçiboynuzundan dostluğu öğrenemeyeceğimizi kim demiş?! Bir kavak karşınızda asla boynunu eğmez. Bir ıhlamursa yerlere kadar eğilip selamlar sizi. Bilge bir kestane ağacına akıl danışabilir, acıktığınızda bir portakal ağacından meyve isteyebilirsiniz. Bu dünyada betonlara yer yok. Yine de bu dünyada bir görünüp bir kaybolan bir savaş var; birinci dünya savaşı. Hesse’nin yarattığı bu masalsı atmosferde bile etkisi hissediliyor, savaşın karanlığı yeşil dostlarımızın yapraklarından akışkan bir sıvı gibi akıyor, köklerinde birikiyor ve toprağın kalitesini bozuyor. İnsanın mahvettiği diğer her şey gibi... Yine içimde bir buruk ‘bir dostu yitirmişim hissi’

AğaçlarHermann Hesse · Kolektif Kitap · 20193,597 okunma

··

439 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.