Kitabın sonunda gerçekten betona çakıldım!
İç dünyasında yaşayan, varlıklı bir ailenin oğlu olan, 48 yaşındaki yazarın,kendi kendi ile konuşması,ablasını takıntı haline getirmesi ve kendi içindeki iç hesaplaşmalar....
Sürekli olumsuz düşünüyor ve on yıldır başladığı eserini, tüm alt yapısını hazırladığı halde bitiremiyor...
Olumsuz düşünmek insanı depresyona sokuyor ve elini kolunu gerçekten bağlıyor...
Yazarın düşünce yapısını,zekasını,tahlillerini ve yazım tarzını çok beğendim...
Sevgiyle kalın..
