Bazen sıkılıyorsun hayattan, yoruluyorsun da.
Kendini kapatmak istiyorsun insanlara ama sanki o zaman üstünde bir mıknatıs varmış gibi çekiyorsun insanları kendine. Herkes işini gücünü bırakmış da o günlerde seninle konuşmak için toplanmış gibi üstüne geliyorlar.
İnsanlar tuhaf...
Konuşmak istemiyorsun ama kırmakta istemiyorsun kimseyi. Ama konuşmandan anlaşılmasa bile gözlerden de anlaşılmaz mı ya da duygulardan? Hiç mi gözlere bakılmaz konuşurken?
Birşey sorulduğunda kitlenip kalıyorsun mesela. Unutuyorsun o an ne konuşulduğunu, dalıyorsun uzaklara.
Kendi içinde savaşlar veriyorsun belki de.
Kayıplar veriyorsun, kayıplarla kayboluyorsun.
Sonra buluyorsun kendini ama kayıplarının izi kalıyor.
Geçiyor gidiyor aklından ama bazen aklının köşesinde kalıyor izi.
Siz güzel izler bırakan insanlardan olun.
Arkanızda kalanlara çiçekli bahçeler sunun 🍀