Beşiktaş’a kadar gittim, parktaki topun üzerine oturup düşünmeye başladım. Eve gidemezdim, evdekiler işten ayrıldığımı duyarlarsa beni oyarlardı, sersefil sokakta kalmıştım. İşte o an aklımda şimşek gibi bir fikir çaktı. Neden bu topun içinde yaşamıyordum ki, nasıl olsa gidecek yerim yoktu. Hemen topun içine yırtıp sermek için karton kutu aradım. Bulamadım. İstemek için köşedeki büfeciye gittim. İstemeden önce büfeciyi kıllandırmamak için müşteri kisvesinde iki sosisli yedim, bi limonata içtim. Kesmedi, bi de goralı yedim. Artık gönül rahatlığıyla kutuyu isteyebilirdim. “Abi, ben ev taşıyorum da, sizde fazla kutu var mı ?” dedim. “Yok” dedi. “Öyle mi abi” deyip öbür büfeye gittim. Orda da iki goralı, bi kaşarlı yiyip, kutu istedim. O da “Yok” dedi. Bi başka büfeye gidip direkt kutuyu istedim; varmış, sağ olsun verdi.
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.