"okurken hiç acele etmem" demişti.
"Ne yani " dedim , "ama çok az okuyabilirsin böyle. Çok az şey başarabilirsin. Bitmez , yetmez, insan hayatı küçücük sonuçta. "
"Acele etsen" dedi "bitirebilecek misin?"
Bitirmek ... Ne saçma şeydi.
Bitmeyecekti gerçekten.
Ne kadar yaparsan yap, bir sınırı olmayacaktı.
Belki de haklıydı. Yavaş okumak lazımdı.
Ancak bir kitabın içinde geçen başka bir kitabı okuma isteği nasıl engellenebilirdi ki , insan kendine ; gidemediğim ne çok gezegen var, acele etmeliyim demiyor muydu?
Bu telaş nasıl dinebilirdi?
Bu geç kalmışlık hissi nasıl geçerdi?
·
17 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.