Anneanneye bırakılan çocuklar, sorunlu aşklar, düşüp; düştüğü yerden kalkmaya çalışan kadınlar, Sovyet dönemi iç çalkantılar..
Gerçek ile hayalin tam da ortasından geçen hikayeler.
Ancak bu hikayelerin ortak bir noktası var benim için.. Eksiklik. Ya sonunda ya başındaki eksikliklerden bahsediyorum. Cümlelerdeki kopukluk, duyguların yoğun ama hikayenin önünü göremeyecek kadar karanlık olması okuma sürecimi zora sokan etmenler. İlk başta kendi sorunlarımdan dolayı okuyamadığımı düşünüp biraz demlenmeye bıraktım, birkaç gün sonra yeniden elime aldım kitabı.
Hatta sıralı gitmedim öyküleri okurken.. Ama olmadı.. Klişe bir ifade ile ‘yıldızımız barışmadı’. Cümlelerde benim kopukluk olarak adlandırdığım yerler çok önemli çok derin de ola.. Anlamamış-hissedememiş olabilirim. Sadece şunu diyebilirim : açlığım bastırıldı mı? Hayır...
.
Sonuç olarak 19 öykünün yer aldığı ‘Evler,Cinler,Perdeler’ ne yazık ki beklentilerimi karşılamadı. Belki de ben çok şey bekledim kim bilir?
Lyudmila Petruşevskaya’nın dilimize çevrilmesine elbette sevindim bunu da demeden geçemeyeceğim.
19 öykü içerisinden sevdiklerimi de söyleyeyim : Kuru Ağaç Dalları, İntikam ve Labirent.
.
Ayşe Hacıhasanoğlu çevirisi, Natalia Suvorova kapak tasarımıyla..
