Öne Çıkan Yorum
Her başkaldırı bir suçsuzluk özlemidir, varlığa yönelen bir sesleniştir. Ama bir gün olur özlem silahları kendi eline alır, tüm suçluluğu, yani öldürmeyi ve şiddeti omuzlarına yükler. 
Albert Camus
Ben Antik Yunan'in 'akla uygun bir çıkış yolu' fikrine katılıyorum. Farabi ile Epikür'e ise kesinlikle katılmıyorum. Matefizik kandırma ve kendini avutmadan başka bir şey değil. Var mısın da yok mu olacaksın, ya da ben varken ölüm yok, ölüm varken ben yok, kulağa hoş geliyor lakin öze geçen bir tarafı yok. Çünkü ölüm çok kuvvetli bir etmen. Ölümden korkulur ve bu bizi hayatta tutan temel etkenlerden. Aslında ölümün korkutuculuğunun arkasında acı duygusu ile yok olma fikri var. İkincisini geçelim, beni en çok etkileyen acı faktörü. Tabi, zaten öleceksen son son acı duysan nolacak ama öyle olmuyor işte. Salt akıldan oluşan bir canlı değil insan, eğer pyle olsaydik patir patir intihar ederdi insanlık bence. İçgüdülerimiz bizi hayatta tutan asıl güçlerdir. Bunların başında da acıdan kaçınma içgüdüsü geliyor. Öyle ki insan intihar ederken bile en acısız olanı bulmaya çalışıyor. Dinler veya başka herhangi tarz sistemlerin intihar hakkında olumsuz yaftalamalari da benim nezdimde yok hükmündedir. Eğer illa bir ahlaksızlık bulacaksam, yaşamak istemeyen bir insanı zorla hayatta tutanlar derim.
Kalemine sağlık :)
Yorumun için teşekkür ederim. Ölüm ve sonrası için aslında söylenecek çok şeyin olduğu apaçık ortada. Ben acının ölüm korkusu olduğuna inanmıyorum. Ölümün yegane korkusu hiçlik olmalı. Yok olup gitmek olmalıdır diye düşünüyorum. Bedenin kendini iyi etme tarafına ise aynen katılıyorum. Canlı olan her varlık doğa da dahil yaşamaya meyillidir.
Bu yorum görüntülenemiyor
Bizi yavaş yavaş öldüren zamana da bir çift sözümüz yok mu?
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.