İstisnaları var hiç kuşkusuz; zira düşünce ile dil arasındaki me safe sanıldığından uzundur; düşünmenin, duymanın, hissetmenin eserleri sözün kalıpları içine dökülmek istendiğinde dil onu bütün çıplaklığıyla dışarıya çıkarmaz; oradan buradan topladığı giysiler le üzerini örtmeye çalışır; kendi kurallarını, kendi olmazlanını da- yatmak ister. Ne denli incitici olmamaya çalışsa da, her ne kadar başkalarınca seyredilebilir hale gelmenin bedelini düşünceye ya da duygulara ödetmemeye uğraşsa da sözün sınırları hem düşünceleri, hem duyguları sınırlar; zira dil başlıbaşına düşünmeyi de, duymayı da sınırlar.
·
2 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.