Elde kırılan bir dal parçası sopanın kökenini oluşturur. Düşmanlar sopayla uzaklaştırılabilir, belki de insana benzemekten daha öte olmayan ilkel yaratığa yer açılabilirdi. Ağaçtan bakaldığında, sopa ele en yakın silahtı. İnsan ona güvendi ve onu hiç terk etmedi. Çomaktı, sivriltti mızrak oldu, büktü ve uçlarını bağladı, yay oldu; maharetle kesince de ok. Ama bütün bu dönüşümler boyunca, kökeninde olduğu şey olarak kaldı, yani mesafe oluşturan, insanların korktuğu dokunulma ve kavranmadan uzak tutan bir araç olarak. Aynı şekilde insanın dimdik duruşu hala ihtişam ölçütü olarak korunur ve böylece bütün dönüşümleri boyunca sopa hiçbir zaman büyülü niteliğini tamamen kaybetmemiştir; asa olarak ve büyücünün değneği olarak iktidarın iki önemli biçiminin özelliklerini taşımaya devam etmiştir.
Sayfa 211 - Ayrıntı Yayınları Birinci Basım 1998
··
38 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.