Kitap, Andre Malraux'un önsözüyle başlıyor."Her roman aslında bir otobiyografidir."ve bu cümleyle genişliyor.
2002 Orhan Kemal Roman Armağanı'yla onurlandırılıyor.
Olaylar Anton Çehov'un "Vişne Bahçesi" ve Halid Ziya Uşaklıgil'in "Bir Acı Hikaye"adlı eserleriyle bütünleşiyor.
Başlarda beni fazla sarmadı diye düşünürken yazar ne anlatıyor ne yapıyor demeden cümleler alıp başka taraflara götürdü beni.Halid Ziya Uşaklıgil'in oğlu Vedat'ın oğlunun intiharına odaklanıyor, kurgu_ tema_yardimci olaylar hep burdan ilerliyor.Yalnizligi ve hüznü, anlaşılma kaygılarını
hissediyorsun, okudukça derinleşiyor, derinleştikçe yorgun düşüyorsun.(Bir yandan Tarık Tufan'ın bazı hikayeleri geliyor aklıma,bir yandan Oğuz Atay'ın "Tutunamayanlar"ı yazarın Ayhan'la konuşmaları,Olric'le konuşmalarına benzetiyorum)dedim ya kitap alıyor bir yerlere götürüyor beni...
Halil Vedat'la ilgili bölümler aklıma Ümit Yaşar Oğuzcan'ın oğlu Vedat'ın intiharını da getiriyor.İki büyük yazarımız oğulları Vedat ve genç yaştaki intiharları arasında benzerlik kuruyorum.
Selim İleri'nin kendine has üslubuyla tanışmak hoşuma gidiyor, şiir gibi yazıyor...
Yazarın kendi deyişiyle _biraz bungun da olsa etkileyici bir hüzne sahip..
📗" Kitap okumak istiyorum ama okuyamıyorum ağbi.
Neden Ayhan? Kitaplar iyidir,içteki çağıltıyı keser."
20 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.