# Serenad, son derece popüler olan ve bu hali uzun süredir değişmeyen bir kitap. Birçok arkadaşım tarafından tavsiye edilmiş ve 1K uygulamasında dahi çok okunan kitaplar arasına girmeyi başarmış bir eser. Söz konusu Serenad olunca insanlar kitabı okuduğu gibi kitaptan alıntılar paylaşıp incelemeler yayınlamayı da hiç ihmal etmemiş. Kitapla alakalı yapılan yorum ve değerlendirmeler bende öylesine mükemmel bir Serenad beklentisi oluşturdu ki okuduğum kitabın gerçekten sizin bahsettiğiniz ve bu incelemenin hemen ardından başlayarak sayfanın sonlarına kadar uzandıktan sonra – güzelliği yeterli ifade edilememiş olacak ki - zavallı sayfayı da yırtıp geçerek sonsuza doğru uzayıp giden diğer “Mükemmel Serenad” incelemelerinizde konu aldığınız kitapla aynı olup olmadığından şüphe ediyorum. Konu olarak son derece ilgi çekici olmasına rağmen konuyu işleyişi kitabı çekilmez kılıyor. Hümanizm, insan sevgisi gibi birtakım değerlerin arkasından edilen laflar akıllara “Hümanist olmak bu mu?” sorusunu sık sık getiriyor. Burada kitap üzerinde bir ameliyat yapıp birkaç yeri neşterle alarak sizlere sunacak, sağını solunu kırparak düşüncem doğrultusunda kullanacak değilim. Bunu yapmam için hiçbir sebep de yok. Zülfü LİVANELİ’yi de tanımam etmem. Lakin kitapta milli manevi değerlerimizi neden bu kadar hor gördüğünü bir türlü anlayamıyorum. Belli dönemlerde yaşanan sıkıntılardan bahsedip Yahudi ve Ermenilerle ilgili üzüntülerini dile getiriyor olması gayet doğal. Anlamadığımız şu ki memleketlerinden gönderilenler, acı çekenler, yurtlarından sürülenler sadece onlar mı? Sırf Müslüman ve Türk oldukları için çeşitli işkenceler gören ve şansı varsa kurşuna dizilerek bir an önce öldürülen insanlarımız neden kitapta bir kez olsun geçmiyor! Merak etmeyin sayın okuyucu. Tam da burada yazarın o kusursuz “objektif” bakış açısı giriveriyor işin içine. Elbette geçiyor! Bunları söyletmek için dar görüşlü, dogmatik ve basit bir karakter çiziyor; ardından karakteri kendisine ve kendi görüşlerine karşı olan suni bir “düşman” olarak okura sunuyor. Öyle bir “düşman” ki sözleri iktidarların pozisyonlarını kuvvetlendirmeye yarayan sahte muhalefetleri andırıyor. O konuştukça kahramanımız “engin bilgisiyle” çürütüyor, her defasında onu ve dolaylı olarak da o görüşten olan insanları yeniyor. Yendiğini zannediyor. Karakter o kadar uçlarda çizilmiş ki o bunları söyledikçe ( söylemek denirse) biz üzülüp hak vermekten çok “Faşist herif ne kadar ırkçısın!” diyoruz. Yani yazar bir oradan vuruyor bir buradan. Daha da tuhafı yazarın diline yapışan “Ermeni katliamı” diye bir ifade var. Bu ifadeyi kullanarak “Ermenilere yapılanlar” konulu epey mesaj veriyor. Bu “Ermeni Katliamı” ifadesi benim üzerimde çok etki yapmıyor. Sanırım diyorum yazar burada bir şeyleri bir şeylere feda etmiş… Bir konu daha var aslında hiç girmek istemediğim. Bu da türban meselesi… Merak etmeyin böylesine Hümanist(!) bir bakış açısı bu tarz fırsatları hiç kaçırır mı? İnsana ve insana ait olan şeylere duyduğumuz tüm saygıyla çözümü kızların türban takmaMAsında buluveriyoruz. Abarttığımı düşünenler bakabilir S.48/49 Sonuç itibariyle kitap hakkındaki yorumum bu yönde. Yorumumun böyle olmasının sebebi seçilen konunun işlenişiyle ve çok fazla mesaja boğulmuş olmasıyla alakalı. Çok daha farklı şekilde işlenebilecek bir konuyu herhangi bir edebi değer taşımayan ve son derece art niyetli mesajlar yığını haline getirmek bence mantıklı olmamış. Kitapta verilen tüm mesajlara rağmen aklıma Salihli’de bir nineyle konuşurken ettiği laflar geliyor. Ona da babası anlatmış. “Yunan kaçarken her yeri yakmış oğlum. Evden çıkamayan yaşlılar, kötürümler, bebekler hepsi yanmış. Ahırlarda bağlı olan hayvanlar bile kömür olmuş. Bu Salihli’den yanık et kokusu nice zaman kalkmamış” demişti. İyi okumalar 1K.