2. No.lu İleri Karakol
Rütbesiz Türk askerleri, ulusal esprit de corps’tan (direniş/dayanıklılık ruhu) ziyade dinî kardeşlik ideallerinden ilham alıyorlardı ve serbestçe ifade veriyorlardı. Onlara daima iyi davranılıyordu ve bu muhtemelen dillerini çözüyordu, fakat Ahmed Ali aynı kaderi paylaştığı arkadaşlarının çoğunluğundan daha fazla gevezeydi ve onun verdiği bilgiyi, sorgulamalarımızın ve onların sonuçlarının bir örneği olarak buraya ilave ediyorum. Türk karakterinin iki ayrı yüzünü birbiriyle uzlaştırmak çok zordu. Bir yandan, son nefesine kadar savaşan inatçı ve yiğit Anadolu köylüsü tarafından siperlerde önümüz kesiliyordu; diğer yandan da, yeraltı sığınaklarımızda bizi bilgiye boğabilen yardımsever ve içten bir esir oluyorlardı. “Gerçek şu ki, siperlerimizin sadece bir parça yukarısındasınız. Şayet açtığınız ateşin yoğunluğunu mümkün mertebe düşürebilirseniz, sadece bu sayede doğruca onların içine girersiniz ve tam burası bizim yüzbaşımız Rıza Kâzım Bey’in sığınağıdı, gariban, iyi bir adam. Onu her zaman ıskalıyorsunuz. O çam ağacının bulunduğu hattı ele geçirirseniz eğer, onu yakalarsınız.”
Sayfa 138 - Yeditepe Yayınevi; 5. Baskı: Şubat 2007, İstanbulKitabı okudu
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.