Tolstoy şöyle diyor: “Tüm muhteşem hikayeler iki şekilde başlar. Ya bir insan bir yolculuğa çıkar, ya da şehre bir yabancı gelir.” Belleğin Kış Uykusu’nda uyandığında kendine dair hiçbir şey hatırlamayan Bay M. bir sabah neden yaptığını nereye varacağını bilmeden garip bir yolculuğa çıkıyor. Mehmet Eroğlu bu yolculuk için treni seçmiş. Elbette trenin de özel bir anlamı var. Freud psikanalitik teorisinin temellerini İtalya’da yaptığı bir tren yolculuğunda atmıştı. Yani belleğini kaybeden M. kendini bulmaya çalışırken hayata, var olmaya dair sorularını cevaplarken bu tuhaf trende birlikteyiz. Bay M. bu trende kompartmanlar arasında zaman, mekân ve kişi algılarının yerle bir edildiği kaotik bir atmosferde. Ona yol gösteren bir Palyaço var. Palyaço’nun kurguda yüklendiği misyon çok önemli. Çünkü o bir bilge ve aynı zamanda Bay M.’nin trendeki gerçeklikle tek bağlantısı. Palyaço ve M.’nin arasında geçen birçok diyaloğun altını çizdim. Palyaço bazen bana göre doğru bazen yanlış olsa da çok keskin ve ağır fikirlere sahipti. Eroğlu’nun dokunduğu birçok konu vardı. Bunlardan biri “Acısız bir hayat mümkün müdür? Acısız bir hayat deneyimi nasıl olurdu?” Bu romanda yapılan acı güzellemesi değildi bence. Aksine, zıtlıklarıyla var olan şeylerden biri de mutluluk. Zaten mutlu olduğumuzu mutluluk anları bitince anlayabiliyoruz. O zaman neden acısız bir hayat diliyoruz? Acılarımız değil mi ki bizi sanata, edebiyata yönlendiren? Frida Kahlo, Sylvia Plath, Tolstoy ve daha niceleri gibi. Gerçeküstü bir ortamda, felsefik tartışmaların edebî kurgunun yer yer üstüne çıktığı bir romandı. Eroğlu’nun sinematografik anlatımı sayesinde tüm bu tartışmaları, çatışmaları ve Bay M.’nin iç bulantısını okumak daha kolaydı. Bence okunması gereken bir roman. Kitapla kalın.

Belleğin Kış UykusuMehmet Eroğlu · İletişim Yayınları · 2017211 okunma

·

197 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.