Dün,çiçeklerimden birini güzelce suladıktan sonra,bir saat sonra almak koşuluyla su kabında bıraktım.Dün,kabından almayı unutmuşum,bugün fark ettim.-Sen eşeksin,sen eşeksin,ölme güzel çiçeğim benim yüzümden sakın ölme,benim yüzümden,benim yüzümden-diye bağırırken kardeşim geldi."Ne oldu?"dedi,durumu anlattım."Bir çiçek için bu kadar bağırmaya,kendini kahretmeye değer mi?"dedi ve gitti.Şimdi düşünüyorum:Çiçeğe gösterdiğim sevgi ve saygıyı,insana hissetmiyorum.Belkide hakikat ve hayatın anlamı,insan değil,bir gün boyunca suda unuttuğumuz için vicdan azabından kahrolduğumuz çiçektir.
Eşref-i mahlukat,insan değil çiçektir,kim bilir?!
··
2 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.