Gönderi
Bizler ömrümüz kuş tüyü yataklarda ve mavi göklere bakarak özgürce, istediğimiz zaman kahkaha atıp istediğimizde hüngür hüngür ağlayabiliyorken; istediğinde gülüp istedipinde ağlayabilmenin de bir hürriyet olduğunu 80 sene düşünsek de aklımıza getiremezken bizler, bir yerlerde bazı hayatlar cerahat ve kasvet içinde, duygusuzca ve körlükte son buluyor. Bizler egolarımızın okşanmadığı günleri yaşanmamış sayıyorken, bir yerlerde yalnızca bir dakika insan muamelesi görmenin ne demek olduğunu bilmeden insanlar ölüyor.
Bazen, hatta çoğu zaman etimiz ve kemiğimizle nefret ettiğimiz bu çağda ben de Andrey Yefimıç gibi bir yatağa uzanıp ölmeyi bile umursamadan ölmek istiyorum. Acıyı tanımamış insanların, uçsuz bucaksız acılarda boğularak ölmesi ne acı!
·
9 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.