Herkes kendi söylediğinin ve düşündüğünün doğru olduğunu sanıyor. Halbuki, onların söyledikleri ve düşündükleri benim gibi kimbilir kaç insanın canını sıkıyor. Konu iş konu işsizlik. Benim gibi milyarlarca işsiz insan var. Bunun çoğundan fazlası da yine benim gibi gençler. Onca sene dirsek çürütüp nice sıkıntılarla üniversiteler okuyoruz ama mezun olduğumuzda elimize koca bir sıfır(0) veriyorlar. Ve bunun böyle olduğunu bilen bu insanlar, ısrarla işsiziz diye ellerinden gelse canımızı bile alacaklar. Sanki bu durumda yaşamaya bizler çok istekliymişiz, hevesliymişiz gibi.. Benim gibi milyarlarca insanın ailesi bunu hala anlayamıyor, çok yazık. Hala girdiğim bir ortamda bu konu açıldığında işsiz olduğum için beni suçluyorlar. Nedeni de; sırf market işinde çalışmıyorum diye. Ben aileme ne anlatayım, neyi nasıl anlatayım? Ne desem anladıkları yok ki? Ulan ben bundan 1 sene önce çalıştım market işinde ne eziyetler çektim, sırf bu yüzden, o işi bırakmak zorunda kaldım diye bana "Evde yatıyorsun hiçbir şey yapmıyorsun" diyen anne dediğim o insanın yüzünden intihar ettim ben. Ölmek istedim. Bundan bile ders almadılar. Nasıl aileler nasıl vicdanları buna el veriyor? İnsan nasıl evladını göz göre göre eziyetin içine sürükler? Bana yazık günah değil mi, sırf onlar para sahibi olacak diye eziyeti ben çekeceğim. Ben "Ben üniversite okumuşum neden gidipte markette çalışayım ben bunun için mi bunca yıl dirsek çürüttüm" diyince hemen laf konuşmaya başlıyorlar. Madem market işi bu kadar iyi bende diyorum ki, buyrun siz girin çalışın. Siz de bir görün bakalım neyin ne olduğunu. Uzaktan davulun sesi hoş geliyor herkese. Sen eziyet çekmişsin kimin umrunda? Ulan ben aldığım maaşı 5 kuruş eksiksiz size vereceksem ben ne diye çalışıyorum? Ben kendime çalışmıyorum resmen sizin köleliğinizi yapıyorum. İnsanlar yardım eli uzatacağına habire sizi ölüme sürüklüyorlar, canınızı sıkıyorlar. Para, para, para... Nedir bu doyumsuzluk, aç gözlülük anlayamıyorum. Ne yapayım, bana bir kapı açmıyorsunuz ki; şehre gidelim diyorum "yok bu yaştan sonra olmaz tek kişinin maaşıyla geçinemeyiz" diyorsunuz, beni gönderin diyorum "kız çocuğusun aman başına şu gelir bu gelir şehirde tek başına kız mı bırakılır" diyorsunuz. Başkaları da aynı şeyleri söylüyor "aman evlenince işinin başına geçer ne yapalım" diyorsunuz? Peki benim suçum sizin isteğiniz üzerine markete girip çalışmıyor olmam mı? Yoksa benim suçum kadın olmam mı? Benim suçum ne. Ailemsiniz ya siz benim. Bana her koşulda destek olmanız gerekirken resmen beni yapılmaması gereken kötü şeylere sürüklüyorsunuz. Sırf siz istiyorsunuz diye, sırf para için mi ömrümü harcayım ben? Yapmayın etmeyin be yazık günah. Bu hayatta ailesi bile nankör, vicdansız çıkıyorken insanın nasıl bir başkasına güvenelim? Demek ki benim çektiğim eziyet onlara zevk veriyor. Ne yapacağımı şaşırdım. Bir gün canıma kıyarsam sebebi ailemdir bu böyle bilinsin. Ve ne olursanız olun, evladınıza asla kötülük yapmayın. Sevmeseniz de olur, ilgisiz bıraksanız da olur. Bir şekilde her şey tamamlanır ya da hep eksik kalır. Ama en azından ailenizin size vicdansızlık yaptığını görmekten çok daha az acıtır. Sadece şimdi ya da bugün demiyorum her gün her anımda diyorum ki, sizin gibi ailem olacağına keşke ben de kimsesiz bir çocuk olsaydım keşke. Bunu o kadar içten diyorum ki, sizin zaten bir evladınız yok. Onu yıllar önce kaybettiniz aslında. Üzülmüyorum, ağlamıyorum da sadece canımı yakıyor..
Rabbim herkese imtihanında yardım etsin. Ve de düşmanım dahi olsa hiç kimseyi ailesiyle imtihan etmesin. İnşallah bir gün hatanızı çok ağır kayıplarla anlarsınız. Başka diyecek bir şey bulamıyorum.
İyi geceler sevgili 1K sakinleri 🌼
A.U
··
75 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.