Gönderi
Eğitim Şart, efendim" naralarının eksilmediği bir coğrafyada eğitimin kaliteli bir süreklilik kazanması ancak üniversitelerle mümkün.
İlhan Arsel, bu kalitenin tuzun kokması nedeniyle sağlanamayacağına dair bir hayal kırıklığıyla eserini oluşturmuş.
Arsel, Üniversiteleri anlamlı bir bütün haline getiren akademisyenleri kitabın girişinde Profesörler katmanından yola çıkarak ve kendini de eleştiriye dahil ederek çok vurucu bir biçimde ele almış.
"Biz profesörler, tıpkı bizden öncekiler gibi bilgisiz, bilinçsiz ve yetersiz yönlerimizle her kötü gidişe daima seyirci, her haksızlığa daima omuz silkici, her haysiyetsizliğe daima boyun eğici bir zihniyetin temsilcileriyizdir. gerçek aydın yetiştirmek şöyle dursun fakat toplumumuzun yazgısına egemen sınıflarla birlikte sömürü düzenini sürdürmeyi daima doğal bilmişizdir." Diyerek eserin devam sayfalarını az buçuk ortaya koymuş.
Eserin bazı noktalarında yazarın alınganlık ve çekişme dolu duygularının da etkin ve egemen olduğunu söyleyebilirim.
İlhan Arsel'in tekrarlarına ve takıntı sayabileceğimiz düşüncelerine alışkın olan okurların rahatlıkla okuyabileceğini ama akademisyenlerin nefsine ağır geleceğine inandığım bir eser.
Dönem dönem temasından uzaklaşan bu eser sosyoloji ve sosyal psikoloji konusunda ilgili olanların muhakkak kazanım elde edeceği bir içeriğe sahip.
Bu yönüyle eseri tavsiye edebilirim ve iyi okumalar dilerim.
·
45 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.