Café Esperanza’nın caddeye bakan bir başka masasında oturup hayatı ve hayatın izlerini; varoluşu, benliği, umudu, karamsarlığı, mutluluğu, hüznü ve ölümü düşünmek, tanımak isterdim. Sanırım kitabı okuyan herkesin içinde böyle bir his uyanıyor. Ayrıca üç karakterin zıtlığına rağmen hepsine içimizde bir yerlerde rast gelmek insana ilginç bir farkındalık katıyor. Çok sade ama oldukça etkileyici. Varoluş ve umut üzerine yapılan değerlendirmelerin altı özenle çizildi. Ali Teoman, kendine has tarzı ve üslubu ile farklı bir yazardı. Keşke daha fazla yaşasaydı ve daha fazla yazsaydı.
