“Mutluluk hali, kişinin hayatında yanlış ya da kötü bir şeyin, kişinin, olayın ya da durumun olmaması olmalıydı. Bunun imkansızlığı da mutlu olduğunu sananların ahmak olduğunun kanıtıydı. Mutlu kişi her an mutluluğunun bölüneceği endişesiyle kaygı yaşar. Bu kaygı bile mutluluğun salt mutluluk olamayacağının göstergesidir. Mutsuz kişi ise mutsuzluğun her an biteceği umudunu taşımaya, o kötü zamanında diğerleri gibi geçeceğini düşünmeye eğilimlidir. İşte temel nokta demiştim Necip’e: “Mutsuzluk umut demektir, mutluluk ise kaygı. Umut duymak da mutluluğa kavuştuğunda kaybetme korkusu taşıyacağının göstergesi. paradoksal rezillik.” Anlamamıştı.”