Jose Saramago’ya ait okuduğum ikinci eserdi Körlük. Yazarın çok özgün bir dili var ve gerçekten . Kitapta karekter ,zaman ,mekan ismi olmayışı; virgül ve noktadan başka noktalama işareti kullanmayışı dikkatimi çekti. Üslup ve cümle kurma ustalığı hatsafhadaydı.Bunu buram buram görebiliyoruz. Görmek, ah ne büyük lütuf. Kitabı okurken sürekli aklınızdan geçen bu olacak. Yer yer şükredip bazen de yer yer kahredebilirsiniz. Çünkü insanoğlunun aslında ne kadar aciz ve evrenin ne kadar berbat bir canlı türü olduğumuzu gözler önüne seriyor yazar. İçinde bulunduğumuz süreç de buna dahil olunca bu kitap bana çok daha derin etki etti.Çünkü maalesef salgın bir hastalık sebebi ile bizler de pandemideyiz. Kitapta da körlük bulaşıcı hale gelip, salgına dönüşüyor, yayılıyor ve tüm düzeni alt üst ediyor. Korkunun insanlara neler yaptırabileceğinin, iktidarın bu durumdan nasıl beslenebileceğinin ve neleri uygulayabileceğinin adeta bir örneğini sunuyor. Zaman zaman bazı bölümlerde kitabı elimden bırakıp biraz nefes alma ihtiyacı hissettim çünkü kalbimi sıkıştırdı. Bu anlattıklarım çerçevesinde esas verilmek istenen mesaj bana göre: manevi körlük ve toplumsal körlüktür… Sevdiklerimize karşı kör oluşumuz,toplumsal olaylara kör oluşumuz, bizi yönetenlere karşı kör oluşumuz ,kısacası sorgulamadığımız her şey aslında bu kitabın bütünüdür. Ve bakmak ile görmek arasındaki o ince çizgiyi en acı şekilde yüzümüze çarpıyor kitap.Vicdani körlüğümüzü en güzel şekilde anlatan,kitapta yer alan cümlelerden biriyle yorumu bitirmek istiyorum. "Gözlerimizle görmemeye başlamadan önce bizler zaten kör olmuştuk, korku bizi kör etmişti, aynı korku yüzünden körlüğümüz sürüp gidecek."

KörlükJosé Saramago · Kırmızı Kedi · 2022103,6bin okunma

·

1 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.