Ne zaman Sema Kaygusuz okusam hep aynı duyguya kapılıyorum. Dışardan çok naif ya da çok hüzünlü gözüken küçücük hikayeler aslında. Ama hikayelerinde hep bir cesaret seziyorum. Aslında sezmiyorum bizzat cesaret var. Hikayeleştirilmeyeni hikaye etme cesareti. Yazılmaz olanı hikayelere serpiştirmek. Bir "kadın yazar" olmanın verdiği çok güzel çok cesur hikayeler yazdıran tepkiler bu hikayeler.
