Herkese merhabalar...
siyahın buruk tebessümünden sonra mavinin küçük vedası ile karşınızdayım. İlk başlarda sürekli kitaptan kopuyordum okurken bunun sebebini anlayamasam da kitabı bitirdiğimde yüzümde oluşan tebessüm ve sonunun bende oluşturduğu tatmin duygusu çok güzeldi.
özellikle 179. sayfadan sonra kitap beni daha da içine çekti ve nasıl bitirdim bende bilmiyorum. Ezgi'nin yaşadıklarına rağmen kitabın sonunda kendini bulması beni mutlu etti.
Kitap hakkında neyi yazmalıyım neyi yazmamalıyım gerçekten bilmiyorum ama bunun sebebi kitabı sevmemem değil kitabı beğenmemle ilgili bir durum.
Bence alın ve okuyun.
Keyifli okumalar... Kitapla kalın...
