Bir arkadaşımın önerisiyle filmini bir yaz günü izlemiştim. Filmi o kadar güzeldi ki kitabı olduğunu öğrendiğimde dedim ki ''Filmi kadar üst çıtaya çıkamaz.'' ama yine de büyük bir iştahla satın aldım. Yanılmışım. Kitap bir milyon kat daha iyi! Elio'nun ağzından yazılan kitap sizi bir duygu gölüne itiyor. Elio ve Oliver'ın ilişkisi tellerin ardından size sunuluyor gibi. Siz o telleri geçmek isteseniz de buna yeltenmiyorsunuz. Garip bir şekilde sizi rahatsız etmiyor. Çünkü onları yine de rahat bir şekilde izleyebiliyorsunuz. O telleri Elio kurdu. Sizin tellerin arasından onları izlemenize izin veriyor ama o tellerin arkasına geçemiyorsunuz. Çünkü onların ilişkisinin öyle özel yerleri var ki... Ama sonra karşınıza bir duvar iniyor. Yine elektrikli. Geçmeye çalıştığınızda canınızı yakmasına rağmen siz bıkmadan usanmadan duvarı aşmaya çalışıyorsunuz. Bu duvarın aı toplum baskısı ve yargısı. Bu yüzden kitapta yapmak isteyip de yapamadıkları şeyler oluyor. Kendilerini saklıyorlar. Arkasına saklandıkları şeylerden bazı çok trajikomik hatta. Ayrıca yapmak istemeyip de yapmak zorunda kaldıkları şeyler de oluyor. Bunun en en uç örneği de sonda Oliver'ın başına gelen şey. Onların ilişkisinde beni en çok çeken şey Elio ile Oliver'ın ne kadar benzer olduklarıydı. Aynı konu hakkında aynı şeyleri düşünüyorlardı. Öyle ki birbirlerinden hoşlandıklarını daha birbirlerine itiraf etmeden anlamışlardı. Oliver, Elio'nun henüz 17 yaşındayken bu kadar yetenekli, kültürlü ve bilgili olmasına ve olgunluğuna hayranken Elio ise Oliver'ın her şeyine hayrandı. Bu kadar anlattım da Andre Aciman'ın ne kadar hoş bir yazar olduğunu da söylemeliyim. Bu kalem bu dünyaya ait değil. Ayrıca çevirmene de teşekkür ederim. Andre Aciman'ın öyle şiirsel bir dili var ki bunun altından kalkmak çok zor olmalı. Çok şiirsel bir çevirme gerçekten.

Adınla Çağır BeniAndré Aciman · Sel Yayınları · 20203,405 okunma

·

19 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.