Son bölümde II. Mehmed’in İstanbul’u fethine değinen yazarın sözümona kuyruk acısını “eşkıyalık” olarak nitelendirmesi kendi iç dünyalarını başkasına yakıştırma geleneklerini bir kez daha tezahür ettirmiş.
Güya dünyanın en çirkin halkı imişiz!
Kadınlarımızda kendilerimiz gibi korkunç imiş. Bu da atalarımızın sürekli Roma’lı güzel kadınları kaçırmasına yol açıyormuş.
Kitabı bitirirken de; Doğu Roma’nın yıkılışındaki diğer sebepleri anlatmaya da daha fazla cesareti yokmuş.
