Sabahatttin Ali'nin bu kitabını da severek okudum. Gayet güzel ve mistik bir anlatımı var. Raif Efendi ile Maria Puder, Muazzez ile Yusuf gibi kişilikleri ve düşünceleri ile etkilendiğim Ömer ile Macide okurken bilmediğim yerlere sürükledi beni. Kitapta Macide ile Ömer'in birbirini severek evlenmeleri ancak daha sonra farklı görüşleri nedeniyle anlaşamayarak ayrılmaları konu edilmiştir.Genel anlamda aşk konulu bir roman sayılabilir. Olaylar daha çok aydınların bulunduğu çevrede geçer.
Ömer’in bir iç konuşmasında hem kendine getirdiği yoğun eleştiri, hem de toplumdaki genel yapının eleştirisi, günümüzde de geçerli olan çok çarpıcı şu sözlerle ifade edilirken, okuyucuyu kendini ve içinde yaşadığı toplumu böylesine eleştirmeye teşvik eder:
“…ne şeytanı azizim, ne şeytanı? Bu bizim gururumuzun, salaklığımızın uydurması… İçimizdeki şeytan, pek de kurnazca olmayan bir kaçamak yolu… İçimizdeki şeytan yok… İçimizde aciz var, tembellik var, iradesizlik, bilgisizlik ve bunların hepsinden daha korkunç bir şey, hakikatleri görmekten kaçmak ihtiyatı var…
Hiçbir şey üzerinde düşünmeye, hatta bir parçacık durmaya alışmayan gevşek beyinlerimizle, kullanmaya lüzum görmeyerek nihayet zamanla kaybettiğimiz biçare irademizle hayatta dümensiz bir sandal gibi dört tarafa savruluyor ve devrildiğimiz zaman kabahati meçhul kuvvetlerde, insan iradesinin üstündeki tesirlerde arıyoruz!”
O kadar gerçek, o kadar doğru ve o kadar geçerli ki günümüzde de, Sabahattin Ali’nin neden bu kadar önemli bir fikir adamı ve yazar olduğunu anlamaya sırf şu sözler bile yeter de artar, elbette zamanında neden anlaşılamadığı ve yargılanıp cinayete kurban gittiğini de…
☺☺☺
