Hiç kimse içimde kopan fırtınaların bana ne kadar acı verdiğini tahmin bile edemezdi. Hiç kimse bana bu konuda yardımcı olamazdı. Hayatımda ilk defa kimsesizliğin ne kadar büyük bir boşluk olduğunu anladım. Hayatımız boyunca doğduğumuz andan ölümümüze kadar kendi yolumuzda yürümek zorunda olduğumuzu ve bu yolu ancak ve ancak yalnız, bir başımıza kat edebileceğimi anladım. Çok acı bir hükümdü bu! Bununla baş edebilmek için gerçekten uzun bir zaman gerekiyordu. Ama bu kader ile bir kere baş etmeyi öğrenebilirsen o zaman iç huzurunuzu bulmanız ve bu kimsesizlikten kurtulmanız da kolay olacaktı. Ben bu öğrenilmesi gereken uzun yolun neresindeydim acaba?
Sayfa 41
·
11 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.