Zweig'in hikaye yazarından önce iyi bir biyografi yazari ve eleştirmen olduğunu düşünüyorum.
Zweig bu eserinde 19. Yüzyılın üç önemli yazarı - Hölderlin, Kleist ve Nietzsche’yi inceliyor. (Açıkçası ben sadece Niçe'den haberdardım.) Eser yoğun ve içsel bir anlatıma sahip.
Bu üç yazar için sıklıkla kullandığı terim ise "şeytani"dir.
Anlam veremediğim tek yer ise Hölderlin ve Kleist'i Alman gücü, Alman sabrı, Alman disiplini tarzında ifadelerle , Nietzsche’yi "Almanliğindan kurtulmasi" ifadesiyle övmesidir.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.
