Huzurdan çok huzursuzluk buldum demiş çoğu kişi bu kitap için.Anlamamıştım nedenini. Şimdi biliyorum ki keyif kaçıran, huzursuz eden şey insanı iç hesaplaşmaya sürüklemesi. Düşündürdüğü şeyler insanı allak bullak ediyor. Birkaç cümle okuyorum ve kalıyorum öyle. Ne kadar süre üstüne düşünmüşüm fark etmiyorum bile.
O kadar derindi ki boğulucam sandım gerçekten içinde. Bir kez daha okunması gerekenler listesinde yerini aldı.
Bir kere bambaşka bir diyara götürüyor insanı. İstanbul özlemi depreşti içimde. Okurken sürekli bahsedilen semtlerin eski fotoğraflarına bakma gereği duydum. Bildiğim yerleri, romanda bahsedildiği hali ile görmek istedim.
Şark-garp arasında sıkışıp kalmışlık, aşk, felsefe, doğa güzelliklerinin betimlenmesi, mimari, müzik,savaş... Yok yoktu sanki.
Tanpınar 'ın okuduğum üçüncü kitabı. Ve artık kesinlikle bir dahi gibi benim için. Edebiyat ve betimleme dahisi. Genel kültürüne hayran kaldım, bu kadar farklı konularda bu kadar derin düşünce ve duygular uyandırması... Bu vakte kadar hiç ilgi alanımda olmayan Dede Efendi, Itri mesela. Merak etmemi sağladı anlatımlarıyla.
İhsan, Mümtaz, Nuran, Suat, Macide, Tevfik Efendi, Sabih, Adile Hanım... Hepsi muhteşem oluşturulmuş karakterler. Hepsinin temsil ettiği şey birbirinden bu kadar başkayken her bir karakteri sevdim.
Ama Mümtaz, gözümün bebeği Mümtaz. Mümtaz gibi insanlar hep üzülür biliyorum ama yine de hazmedemiyorum. Biliyorum ki Mümtaz hiçbir şeyden pişman değildir ama ben keşke o gün o vapura binmeseydi, dedim.
Keyifli okumalar.
