Annem öğretmişti, küçükken, elektrik düğmesine elim yetişmediği yaşlarda, karanlık bir odaya girince sımsıkı yumardım gözlerimi. Açtığımda, zifiri karanlığın içinde göreceli bir aydınlanma olur, biraz önce seçemediğim nesneler görünür hale gelirdi. Benzer durum acılar için de geçerli galiba... Acı aynı acı, hüzün aynı hüzün, karanlık aynı karanlık ama, gözlerimiz az da olsa bir şeyleri seçebiliyor.
Sayfa 194Kitabı okudu
··
15 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.