Yağmurun şiddetini artırdığı küçük zaman dilimlerinde,daha fazla ıslanmaktan sakınmak için omuzlarımızın gayrihtiyari yapıştığı o tılsımlı anın içinde sonsuza dek kalabileydik keşke.Bedenlerimizi yakınlaştıran aşk yağmuru,ruhlarımızı da iç içe soksaydı, varlığımızın sınırları birbirine karışsaydı,bir ve aynı olsaydık,hangimizin varlığı nerede başlıyor, nerede bitiyor anlaşılmaz hale gelseydi.Yüz yüze baktığımızda kimin kim olduğunu ayırt edemez olurduk böylece;iki ayrı kişilik,sadece bir göz yanılsamasından ibaret kalırdı.Kader çizgimiz bir yerden sonra aynılaşırdı.Tasalar ve sevinçler aynı, hüzünler ve kederler aynıydı.
·
1 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.