“Bir sözün yüz yüzü vardır” dedi Pir Hacı Bektaş. Peki insanın kaç yüzü vardır Hünkarım? Pir, “çar darp” yapardı. Yani; kaşları, saçları, sakalları traşlıydı. Gür bıyıkları vardı. Üstünde yarım-yamalak, eski kıyafetlerle gezerdi. Oysa zamane ehli onu farklı surette resmediyorlar. Çünkü onlara göre öyle olmalı… Zaten suretperestler insanın özüne değil, cismine ehemmiyet verirler. Mevlana’nın “Herkes kendi zannınca benim dostum oldu ama kimse içimdeki sırları araştırmadı.” Demesi bu sebeple boşuna değildir. Hünkar’ın döneminde de insanlar aynı olmalı ki; O, Hace Ahmed Yesevi’nin yanına girdiğinde, Hace “işte geldi mülk sahibi” deyince, cemaatin yarısı kalkıp gitmişti. Üstü başı yırtık pırtık bir garibin, Hace Ahmed Yesevi’nin böyle büyük izzetine layık görülmesi onlara ağır geldi. Sonra Anadolu'ya geldi Hünkar. Anadolu erenlerine niyetinin güzelliğini göstermek için, güvercin şekline girerek karşıladı onları. Ham erenlerden biri de bunu fırsat bildi, doğan oldu da Hünkarı yakalamak istedi. Kendi şekline döndü pir, doğanın boğazını yakalayıp dedi ki; “ben kuşların en barışçısı olan güvercin şeklinde geldim. Sen beni doğan kılığında karşılıyorsun. Bu doğru mu?” Oysa Hünkar, isteseydi o meydan ejderha olur girerdi. Ama özünde kötülük yoktu. Pir’in gayesi insanlara iyilik etmekti. İnsana değer vermede geldiği seviye, tüm beşeri hukukların üstündedir. “Okunacak en büyük kitap insandır” sözünü söylemek de işte böyle babayiğitlerin harcıdır. İnsanlar da o ve onun gibileri öylesine sevmişlerdi ki, Anadolu insanı pirlere baba demeyi uygun gördüler. Birisi cesetlerinin babasıydı, diğeri ruhlarının. Anadolu’da yıllarca gezdi Pir… Bir gün çevresini saranlar ona; “Eğer sahib-i sır iseniz, nişanınız nerede?” diye sordular. Hünkar elinin ayası ve alnında ki iki yeşil beni gösterdi. Hakikat ehli olduğunu ispat etti. Herkes hayrete düştü. Bu öyle bir hayretti ki, bugün bile Türküsü söylenir: “Yüzünde yeşil ben aşikar olmuş Çekilmiş gaşların zülfikar olmuş Gözlerin aleme hükümdar olmuş Mihri Süleymandan güzelsin güzel” İşte Pir, böyle güzel böyle özel bir adamdı. O ve selefleri, bu topraklardayken barıştan, insanlıktan, adaletten bahsederdi. Sonra onlar gitti, yerine yenileri gelmedi. O günlerde insanlar “gelin canlar bir olalım!” derlerdi… Bugünlerde “senin canını alırım!” diyorlar. Başka da bir şey değişmedi… Velayetnamemiz; Hünkar’a ait olduğu düşünülen ve onun ölümünden sonra toplanan sözlerinin derlemesidir. Toplanmaya başladığı tarih ile, Hünkarın ölümü arasında uzun yıllar olduğu için salahiyetinden emin olmak mümkün değildir. Tarihsel olarak Hünkar hakkında bilgi pek azdır. Tarihçiler gariplerden ziyade sultanlara daha düşkündür. Oysa bizce gönül sultanları daha büyüktür. Keyifli okumalar dilerim canlar.

VelayetnameHacı Bektaş Veli · Türkiye Diyanet Vakfı Yayınları · 201431 okunma

··

572 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Gökhan