Sevmek için, nefret etmek için, insanın kendini vermesi gerekir. Varlıklarının ortasına sağlamca yerleşmiş olan, sonra günün birinde kendini aşka, kine veren, kendisiyle birlikte toprağını, evini ve anılarını da veren insana ne mutlu! Ya ben, ben kimim, verilecek neyim var? Varlığımla yokluğun arasında fazla bir fark yok: bugün kentte dolaşan bütün hayaletler içinde benim kadar hayalet olanı yok. Hayalet aşkları tattım, çekingen ve dağınık, buharlar gibi; ama canlıların yoğun tutkularını bilmiyorum.
Sayfa 45 - Kuzey Yayınlarında Birinci Baskı: Şubat 1985Kitabı okudu
·
28 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.