Yorum yapma işlevinin ehli değilim o yüzden bu bir edebi inceleme değil naçizane kitabın kapağını ikinci kez kapattığımda tekrardan hissettiğim yoğun duyguları bir nebze ifade etme ihtiyacı. Uğultulu Tepeler şu zamana kadar okuduğum klasiklerden farklıydı, çok daha kasvetli, karanlık, nefret dolu. Kimileri en iyi aşk hikayesi olarak nitelendirmiş kitabı ancak ben kitapta sevgi görmedim. Nefret ve intikam duygusu o kadar yoğun işledi ki yüreğime sevgiyi göremez oldum. Dönem kitaplarında geçen ev mekanlarını kafamda betimlendikleri gibi yemyeşil bahçelerle, ışıltılı büyük oturma odalarıyla, misafir odaları ve yemek odalarıyla canlandırırdım ancak bu sefer bunu başaramadım betimlemeler ne kadar kusursuz ve muazzam olsa da. Uğultulu Tepeler ve çiftlik her daim karanlık bir havanın hakim olduğu sanki hiç güneş almayan evlerdi gözümde. İçlerinde yaşayan karakterlerin bencillikleri, nefretleri, yalanları, acımasızlıkları öldürmüştü o bahçeleri, kırları, odaları.. Kırık dökük, derme çatma yapılardı kitabın ana mekanları. Bu hikayede tek kurban Edgar Lintontı. Üzüldüğüm tek karakter de oydu. Ancak diğer karakterleri okumak da müthiş zevkliydi. Alışılmışın dışında bir karakterdi Heatcliff. Genelde ne kadar kızsak da yer yer üzülür, hak verir veyahut affederiz kötü karakterleri ama sanırım hikayenin başlangıcı hariç hiç üzülmedim Heatcliff için. Onun diğer karakterler için büyütüp beslediği hiç tükenmeyen nefretini bende onun için hissettim desem yalan olmaz heralde. Bu kadar sinir bozucu karakterleri gözümü kırpmadan büyük bir haz alarak okumuş olmam Bronte’nin kaleminin başarısıydı elbette. Keşke yazara ait başka eserler de olsaydı da okuyabilseydik. İçimi biraz döktüm rahatladım. Gören, okuyan, dikkate alan olur mu bilmem ancak olursa da Uğultulu Tepeler’i okumadan geçmesin, keyifli okumalar dilerim.

Uğultulu TepelerEmily Brontë · Can Yayınları · 202142,4bin okunma

·

1 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Zeynep