Alman ekspresyonizminin edebiyat alanında harika bir temsilcisi olan bu roman bir ressamın dolu dolu geçen son bir kaç ayını anlatıyor. Ana tema, duyuların sarhoşluğu ve tutarsızlığı yani insanların yaşamak ile ölüm özlemi arasındaki dalgalanmalarıdır. Klingsor, kırklı yaşlarının ortasında, her zaman zayıf kadınlara zaafı ve narsisistik kişilik bozukluğu olan bir adam. Böyle bir megalomanı en iyi ihtimalle tuhaf, en kötü ihtimalle iğrenç bulursunuz. Kendisine karşı empati kurmakta biraz zorlanmış olabilirim ta ki kitabın sonuna kadar. Klingsor, arkadaşı Thu Fu’ya kendisini hayattan bıkmış biri olarak tasvir ettiği bir şiir gönderir ve otoportresini yapmaya başlar. Takıntılı ve dağınık bir şekilde, genç, yaşlı demeden ve cinsiyet ayrımı yapmadan farklı yüzleri üst üste yığarak çalışıyor. Titrek fırça darbeleriyle hayatını, inancını ve çaresizliğini de katıyor resme. Bu korkunç ve büyüleyici güzellikteki eser, Klingsor'un şimdiye kadar çizdiği ve kendini en az temsil niteliğindeki resimidir. Bazı eleştirmenler eserde Klingsor’un haykıran, dokunaklı yüzünü görüyor ve bunu ürkütücü bir itiraf olarak değerlendiriyor. Diğerleri ise, saplantısal kendine tapınma, hayvansı izler ve bir tür dinsel megalomaniye kapılmış birini görüyorlar. Tüm sanat eserlerinde olduğu gibi otoportre de her bakış açısına göre farklı şeyler ifade ediyor. Kitap, her şeyi bilen üçüncü bir şahıs tarafından anlatılıyor. Klingsor’un düşüşüne tarihsel anlamda bakarsanız, savaş sırasında tüm kültürel bağlarını kaybeden ve hayal kırıklığına uğramış insanların ruhsal yönünü görürsünüz. Yazarın okuduğum dördüncü kitabı olmasına rağmen, bu kadar şiirsel cümlelerle zenginleştirilmiş bir roman beklemiyordum, bu çok hoşuma gitti Metin büyük ölçüde otobiyografik, Hesse kitabı 1919 yılında yazdığında, eşinden ayrılmasının ardından hayatındaki yeni bir döneme işaret ediyor.

Klingsor'un Son YazıHermann Hesse · Yapı Kredi Yayınları · 2018397 okunma

·

160 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.