Bu Buket uzuner’in okuduğum üçüncü romanı. İstanbullular ve İki Yeşil Su Samuru’nu da okumuştum. Daha doğrusu okumak zorunda kalmıştım. Bunu da okumak zorunda kaldım. Edebi açıdan mecbur olmadıkça okunamayacak kadar vasat ve piyasa şişirmesi bir yazar olduğunu düşünüyorum.
Diğer romanlarından farklı olarak tip çizme konusunda daha iyi olduğunu, buluşlarının daha orijinal olduğunu, kurgusal geçişlerin ise diğerlerinden daha acemice olduğunu söyleyebilirim. Ancak yine de kartondan tipler. Anlattığı kişiyi öylesine yüceltiyor öyle abartıyor ki magazin dergisinden makasla kesilip sayfalara gelişigüzel yerleştirilmiş kişiler kadrosunun ne denli yorucu olabileceğini hiç düşünmüyor. Aşırı idealize edilmiş ana karakterler ve asla aşamadığı diyalog sorunu. Anladım ki Uzuner yazdığı şeyin epistemesiyle hiç ilgilenmiyor. Aşkı, cinselliği dolu dolu yazarak açığı kapatmaya çalışıyor. Orada bile tökezliyor fakat o ilgi çekici hatta romanı okunur kılan çarpık ilişkilerin gelişmesinde yan karakterlerin aşırı güdük kalması da romanın unsurları üzerinde az çalışmanın bir sonucu olsa gerek. Sondaki sibernetik kısmı bile başlı başına ziyan. Zaten kesik kesik bir kurgu yapmışsınız ne gereği var bilim kurgu üzerine elek altı bilgiler vermeye. İşte Uzuner bu yüzden vasatta kalıyor.
Benim için zaman israfıydı. Mecbur olmasam da okumazdım. Tek kelimeyle iki günüm çöpe gitti.
