Her şeyin anlamsız gelmeye başladığı, yüzlerini bile görmek istemediğin o insanlarla aynı ortamı paylaşmadaki o kötü his. Kimsenin olmadığı yerlere gitme hayalleri kurarken kafanın ve bedenin ağırlığından yerinden bile kalkmak istememen, olan biten her şeyi kafana taktığın, sanki hiç yaşama umudun kalmamış gibi yine de her şeyi en ince ayrıntısına kadar düşündüğün anlar. İleride geçireceğin yılların mutsuz olacağını düşüncesi gibi sıkıntılarını anlıyorum, peki sordun mu neden bu hâldeyim diye?..
Neden mutsuzduk?
Neden hüzünlü ve huzursuzduk?
Neden başımıza gelen şeyler bizim istediğimiz gibi olmuyordu?..
Bak evladım aslında her şey gibi bunların da bir sebebi var. Yaşadıklarımızdan, başımızdan geçenlerden ders almıyoruz farkında mısın? Ya da almak mı istemiyoruz?
Önümüzde bir şekilde çözüm olduğunun farkındayız ama neden hâlâ aynı kafa ve zihniyetten vazgeçmiyoruz?
Hastayız. Hastalıktan kurtaracak reçetenin içindeki ilaçların ne olduğunu bildiğimiz hâlde neden o reçeteyi buruşturup bir kenara atıveriyoruz? Neden hastalıkla savaşmıyoruz?
Dünya hayatına aldandığımızdan olmasın?
·
6 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.