Kendi adıma buraya not bırakıyorum:
Eğer bir gün bir kadın cinayetinde kurban ben olursam, kimse arkamdan güzellemeler yapmasın. Kimse "Hayalleri vardı, ilerde şunları şunları yapacaktı." demesin. Kimse ben öldürüldükten sonra, failden intikam almak istercesine cümleler yazmasın, intikam da almasın. Kimse, "ölü ben"in üzerinden "kadın hakları"nı savunmasın. Niye biliyor musunuz? Çünkü sadece iş işten geçtikten sonra konuşuyorsunuz. İş işten geçtikten sonra ses çıkarıyorsunuz. Kimse, birilerinin canı yanmadan, birileri yok olmadan önlem almayı bilmiyor. Kendi evinizde, kendi çocuğunuzu şiddete eğilimli yetiştiriyorsunuz; sosyal medyaya geçip, şiddet uygulayanları, tecavüz edenleri, öldürenleri linçliyorsunuz. Aslında onun fail olmasında toplum olarak hepimizin bir payının olduğunu biliyoruz ancak faili linçleyerek, kendi günahlarınızdan arındığınızı zannediyorsunuz. Hatta muhtemelen şu an faili savunduğumu düşünerek, içten içe beni günah keçisi ilan ediyor da olabilirsiniz. Şu an anlatmaya çalıştığım tek şey, sizin de suçsuz olmadığınız. Hatta suçsuz olmadığınızın farkında bile olmadığınız. "Tarafım belli olsun yeter, bir şey yapmasam da olur." düşüncesindesiniz.
Bu iletiyi silmeyi düşünmüyorum. Her ne kadar haberlerden gördüğüm kadın cinayetleri benim başıma gelmez diye bir hissim olsa da, buna garantim yok. Bir nevi vasiyetname gibi de düşünebilirsiniz: Ben hayattayken beni koruyamayan hukuk, devlet, STK veya benzeri kuruluşlar; ben öldürüldükten sonra benimle ilgili haber yapmasın, konuşmasın. Toplum da birkaç beğeni ve takipçi için, içlerindeki nefreti kusmak ve sahte üzüntülerini yaşamak için "ölü ben"i kullanmasın. Hayattayken görmedilerse, ölüyken de görmesinler ve rahat bıraksınlar.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.