Halil Cibran'ın okumuş olduğum ikinci kitabı. Ermiş'i okuduğumda bana bu kadar geçtiğini hatırlamıyorum. Ya da o kadar etkili oldu ki cümleleri bile ağır geldi bazı yerlerinde.
Bu kitabı ise bir solukta okudum. Daha önce hayatımda bir sayfalık bir hikayede ne kendimi buldum ne de bu kadar hüzünlendim.
En sevdiğim hikayesi sanırım "Göz" oldu. En sonunda da şöyle bitiriyordu hikayeyi: "Göz'ün durumu iyi değil..." o bendim belki de, o kadar içinize işliyor ki bazı metodları bir kahraman aramıyorsunuz o metinlerde. Muhteşem bir atmış dakikayı onunla geçirdim. İyi ki okudum diyebileceğim kitaplar arasında kesinlikle ilk sıraları hak ediyor.
