Dem dema zivistana tund bû. Lê zehf
jî sar bû. Berf, bager, bahoz çi bigota
hebû. Belê li her deri jî berf pêgirti bû.
Gava zilamek Mûşê jî di ev zivistanê
de li dervayê ma ye. Lê belê ev zilam
di dervayê de wenda bûye û gelekî jî
cemidiye.
Lê belê hemû tili û pêçîyên
wî qeşa jî pêgirtiye.
Lêzim û merivên ev zilamê jî gelek di
pêşya wî de geryane.
Rojeki ji rojen ev lêziman jî mervê
xwe ditine.
Erê lêzimên wan ev zilamê cemidi
hildane û birine malê xwe, li paşê di
cem sobê de danin.
Zilamê me jî xwe di ba agirê de hinek
germ kir û piştre zehf jî kêfa wî pê
hat. Belê di ber xwe de jî heliya lê
paşê wiha go:
‘Xwedê, ciyê min, ciyê
bavê min û ciyê diya min di ev
dinyayê de û dinyayê din de jî di hûndîrê agir de çêbike inşela.
(◔‿◔)