Ve hayat, bir tek hikâyeden ibaret değildir...
Evet Sevgili dostum Mehmet'in bu yeni kitabının son cümlesinden giriş yaptım incelememe.
1965 yılında Üsküdar da inşaa edilmiş dört katlı bir apartman ve 1970-2020 yılları arası sakinleri üzerinden kurgulanmış bir kitap.Bahsettiğim dönem aralığında aynı ya da farklı yıllarda İzzet Bey apartmanında ikamet etmiş insanların hayatlarına kısa kısa dokunuşlar yapılmış.Kitabın son cümlesi benim başlangıç cümlemden hareketle bir roman kurgusu içinde onlarca hikayeyle yüzleşilmiş.Öyle ki bu çokça bizden hikayelerin her biri kendi başına bir roman konusu olabilir dersem fazla abartmış olmam.Ama daha da önemlisi bu kadar ilgisiz insanın bunca farklı hikayesini belirli istasyonlarda biraraya getirip buluşturmak.İşte sevgili Mehmet bunu çok iyi yapıyor.
Geçmiş ve gelecek arasında ki anafor kadar güçlü ki "Geçmiş bazen geçmez." cümlesi belki de bunun en güzel ifadesi. Sakinlerin ait oldukları alt kimlikler, yöresel ve kültürel özellikleriyle yaşadıkları dönemin geleneklerinin başarılı aktarımının yanında,günümüz sosyal ve siyasi olaylarına vurgular da bir o kadar başarılı.Saf, duru ve ağdasız anlatım sevgili Mehmet'in zaten karakteristik bir özelliği.
Bunları söykedikten sonra yine içeriğe dair bir şeylerden bahsetmek istiyorum.Özellikle iki hikaye var ki çok beğendim.Bu konu da küçük bir eleştirim de var.Bahsettiğim bu iki hikaye kitabın da önüne geçmiş bana göre.Mehmet'ten alıştığımız bir Bosna hikayesi ve Ömer-Deniz (Kırgızistan) hikayesi.Yakın dostum olmasının getirdiği avantajla hem Bosna hem de Kırgız coğrafyasına ve tarihine çok hakim olduğunu biliyorum.Bunun hikayeler üzerinde ki etkisi oldukça yoğun.
Düz, duru, akıcı anlatımın dez avantajları da var.Mesala arzu edildiği kadar gizem katmaya engel olabiliyor.Yani okuyucunun hayal gücünü tetikleyecek onu acabalara sürükleyecek nefes noktalarını ıskalamaya sebep olabiliyor.Ama bu kadar kusur kadı kızında da bulunur.
Evet, Mehmet'im eline emeğine yüreğine sağlık.
