İnceleme yaptığım kitaplar içerisinde ilk olumsuz eleştirimi yapacağım bu kitap için. Aslında kısmen olumsuz desem daha doğru olacak. Kitabı genel anlamda beğendim. Güzel bir okuma zevki var. Karakterleri içinizde yaşıyor, onlarla birlikte mutlu olup, onlarla birlikte üzülüyorsunuz. Hatta okuyanlar bileceklerdir, romanın malum kötü olayında gözyaşlarımı tutamayıp, 5 dk boyunca ağladım. Bu da kitabın duygusal derinliğini insana kolayca aktarabildiğini gösteriyor.
Genel kültürü gelişmiş insanlar için keyifli, bu konuda kendini geliştirmek isteyenler için arkaplanda kitap, film, fotoğraf tavsiyeleriyle dolu. Kısacası boş bir kitap değil.
Kitap iki olay akışı içerisinde anlatılmış. Ben en çok Tuna'nın çocukluk yıllarını geçirdiği Kuzguncuk'taki zamanları ve malum olaydan sonra kendisinin ve çevresindeki insanların değişim ve kendilerini toparlama çabalarını sevdim. İnsanın kendi iç dünyasında yaptığı yolculuklar daima hoşuma gitmiştir. Güzel çıkarımlarda bulunup, kendi duygusal olgunluğuma pek çok yenilik ekledim.
Diğer bölüm olan Tuna'nın iç savaşta yaşadığı sıkıntılı durumlar çok da ilgimi çekmedi doğrusu. Savaşta yaşanabilecek klasik olaylar örgüsüydü. Toplumsal açıdan ders verdiği bölümler ise, güzel, olması gerektiği gibi ama fazla klişe ve derinliği olmayan olay örgüleriydi. Bu sebeple daha da çok sıkıldım. Sanırım okuduğum kitaplarda toplumsal görüşleri, olayları ve savaş örgülerini sevmeme sebebim de genellikle yüzeysel işlenmesinden kaynaklanır. Evet toplumda hala ırkçılık, mezhepçilik, cinsiyet ayrımcılığı yapan insanlar için derin bir kitap, kafa karıştırıcı olabilir. Ama bunların ayrımına varmış insanlar için bunları defalarca kitaplarda görmek son derece sıkıcı. Bu sebeple kitabın bu bölümlerinde net bir şekilde sıkıldım ve boğuldum.
Kitapların sonu ise benim için çok önemlidir. Kitapları sonunda ne yaşandıysa öyle değerlendirir, öyle hatırlarım. Kötü bir son olacaksa bile zekice olmasını isterim. - - İncelememin devamı yarı spoiler sayılabilir. - - Tuna'nın kişisel yaşamını anlattığı bölümün sonu fena değildi, tamamen iyi bitti diyemem. Olduğu gibi bitti. Çok ciddi bir sürprizle karşılaşıp, mutlu olmadım veya mutsuz olmadım. Kitabın sonlarına doğru tanıştığımız ve gençlik olay örgülerinde yer kaplamayan 'manyak' bir karakterin ortalığı karıştırmasından kurtulmakla bitiyor kitap. Yani biraz zorlama olmuş. Ben kitabın sonlarına doğru çok daha güzel seneryo tahminlerinde bulunmuştum açıkçası.
Kitabın savaş bölümüyle alakalı sonu ise kitabı beğenmeme sebebimdir. Buket Uzuner'i severim. Saygısızlık etmek istemem, bu kitabın çok da hayranı olduğunu biliyorum, her düşünceye saygı duyarım ve incitmek istemem. Ancak rezalet bir sondu! Toplumsal bir olay olsa da ruhsal bir farkındalık, duygusal bir çıkarım isterdim. Hadi bunları da geçtim. "Savaş bitti" deyip geçiştirse bile daha memnun olacaktım. Yok sibernetik, yok uzay, yok genetik... Olacak iş miydi bu kitabın sonu için? O kısımlara duygusal bir şeyler bağlanmak istenmiş ancak olmamış. Son anda, yaşanmış o kadar olay varken bunlara gerek var mıydı gerçekten? Kitabın bitmesine 10 sayfa bile kalmamışken 3 sayfa kitaptaki olaylarla hiçbir alakası olmayan ortamdaki yemekleri betimlemesi nasıl sinir bozucu bir durum düşünsenize bir... Son anda yeni tanıştığı 3 karakterle yaptığı boş muhabbetler... Kitabı yarısında bırakıp sonrasını kendi hayal dünyamda tamamlasaydım kitaba belki 8 veya 9 puan verirdim. Ancak sonunu okumamla birlikte 6 puan verdim.
