Babamın bahçesinde iki kafes var: Birinde, babamın kölelerinin Ninova Çölü’nden getirmiş oldukları bir aslan, öbüründe de artık ötmeyen bir serçe.
Her gün, tan ağarırken, serçe aslana seslenir: “Günaydın sana, tutsak kardeş.”
Serçenin kendi küçük dünyası (kafesi) ona sarayken kendini özgür, ormanlar kralını tutsak görmesi normal. İzin verilen ölçüde özgür olabilen insanın kendini tamamen özgür sanması bi nevi.