Geçen sene tam bugünlerde Orhan Kemal’le tanıştım, fakat tanışmadan önce de Orhan Kemal’le ilgili içimde onu kesin beğeneceğime dair bir his vardı. Yani bazen bazı yazarları okumadan bile onu beğeneceğimizi anlıyoruz ya, işte öyle bir şeydi. Aynı hissi birkaç gündür Selçuk Baran için de hissediyordum. Kendisinin kaleminden hoşlanacağıma o kadar emindim ki... Ne kadar emin olduğumu anlatmak için şunu söylemeliyim: 4 kitabını birden sipariş vermiştim. Normalde hiç okumadığım bir yazarın 4 kitabını birden sipariş vermem ama beklentim yüksekti ve karşılanacağına emin gibiydim. Şanslıyım ki beni yanıltmadı ve bu büyüleyici kalemine hayran bıraktı.
Normalde inceleme yazarken yazarları tanıtırım ki, kimi okuduğumuzu bilelim. Ancak şöyle bir durum var ki, ben de Selçuk Baran’ı aşağı yukarı 1 hafta önce keşfettim. Kendisi hakkında pek bir bilgim yok. Pek çoğunuz duymamıştır bile. (Ben de geçen haftaya kadar duymamıştım, orası ayrı mesele...) Kim bilir böyle arka planda kalan, duyulmamış nice yazarlarımız vardır.
Kitapta 9 hikaye bulunuyor, hepsini birbirinden çok sevdim. Özellikle 1-2 hikaye var, öylesine içine çekti ki beni, anlatamam... Anlattığı şeyler öyle ahım şahım şeyler değil ha; seni, beni, bizi anlatıyor. Memuru, mısırcıyı, oğlu öldürülen anneyi... Oğlu öldürülen anneden kastım, kitaba ismini veren Anaların Hakkı hikayesi. Hikayede öldürülen 3 kişi var ve bu hikaye 1972 yılında yazılmış. Belki ölüm tarzları aynı değil ama, orada aklımıza gelen 3 ismi biliyorsunuz...
Yani son zamanlarda çok kaliteli isimler okudum, iddia ediyorum ki Selçuk Baran’ın üslubu bunlardan daha içten, daha samimidir. Kitabı biraz yavaş okudum, ağır okunması gerekiyor biraz. Kafanızı iyice verdiğinizde öyle zevk alıyorsunuz ki. Bu muhteşem üslubu herkesin okumasını canıgönülden isterim. Böyle basit olayları, böyle müthiş anlatmak! Selçuk Hanım’ın diğer kitaplarını okumak için dört gözle bekliyorum. İyi okumalar!
