"Bak Momo,"derdi,"ne oluyor,biliyor musun?Bazen önüme upuzun bir cadde çıkıyor.Öyle uzun ki insan bunu sonu gelmez sanıyor."
Beppo bu kadarcık laftan sonra bile önüne bakarak bir süre susar,sonra devam ederdi:"O zaman acele etmeye başlıyorsun.Gittikçe daha çok acele ediyor insan.Her önüne baktığında yolun hiç de kısalmamış olduğunu fark ediyorsun.Daha hızlı ve daha gayretli çalışıyorsun;sonunda nefesin kesilip güçsüz kalıyorsun.Ve cadde hala upuzun bir şekilde seni bekliyor."
Susup biraz daha düşündükten sonra sürdürdü konuşmasını:"İnsan caddenin tamamına bakıp hemen bir karara varmamalı.Her zaman adım adım ilerlemeli.Sürekli bir adım sonrasını düşünmeli,bir adım,sonra derin bir nefes,sonra bir süpürge.İşte o zaman hayat zevkli oluyor.Önemli olan işini iyi yapmaktır.Öylede olmalı."
Uzun bir süre susup yeniden konuşmaya başladı:"Bir de bakarsın ki adım adım bütün yolu bitirmişsin.Nasıl olduğunu anlamadan ve yorulmadan."
Başını öne eğip sözünü noktaladı:"ÖNEMLİ OLAN DA BUDUR."