Karl, ancak hava aydınlanıp güneş doğduğunda yattı. Uyumadan önce Shelley'in en sevdiği şiirlerinden birkaçını okudu:
*
''Karar verdim sert, korkusuz olmaya..
Yasaklanmış madenlerde günlerce,
bilgi topladım şevkle,
nefret ettim sömürenlerden,
soğuk kaldım yavşak sözlere.
O gün insan bakışlarına gizlenip,
bir zırh dövdüm ruhuma,
umut ve düşüncelerden su verdim.
Ayrılamam asla onlardan.!
Ve birden anladım ki yalnızlıkta
susuzluk, ümit içerisinde kalbim eriyor..
Ruhum buzdu, karşıma sen çıktın
ulu bilgin, yükseklerden.!
Sen vahşi kışta güneş gibi,
içime bahar getirdin
ve öylesine muhteşem ve öylesine korkusuz
sen zincirlerin yerine özgürlük verdin.
Dünya yalanına kinlenen, sen
bulutlu gökte parlak bir ışıktın.''
Sayfa 204Kitabı okudu
·
2 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.